‘Ik ben hier nog niet klaar’

Ruud van Schaik (1949)

Al jaren liet ik mijn bloed controleren bij mijn huisarts in Naarden. Zijn praktijk was in hetzelfde gebouw als mijn fysiotherapiepraktijk gehuisvest. Toen ik 55 was raadde hij mij aan ook mijn PSA te laten checken. Ik dacht nog: ‘PSA? Hoezo?’.

Mijn PSA was wat aan de hoge kant en het advies was om na een maandje mijn bloed nog een keer te laten testen. De PSA-waarde bleek wederom aan de hoge kant en bij het rectale toucher voelde de huisarts wat afwijkends aan mijn prostaat. Hij verwees me door naar een uroloog. Die voelde niets en meende dat ik bij een hogere PSA moest terugkomen. Inmiddels werden mijn erecties minder. Eerst moesten de blauwe tabletjes van Viagra uitkomst bieden, maar dat bleek geen oplossing. Toen tijdens een zomervakantie ruim tien jaar geleden er echts niets meer gebeurde, attendeerde mijn vrouw mij op een kliniek voor prostaatkanker, waarna ik een afspraak maakte. De betreffende uroloog voelde aan mijn prostaat dat het niet goed was; er werden biopten genomen en al snel bleek dat mijn prostaat grotendeels was aangetast door kanker.

Ik ben vervolgens in Duitsland geopereerd met behulp van de Da Vinci robot. In Nederland werd de robottechniek toen nog minimaal toegepast en de wachttijden waren lang. De nazorg vond weer in Nederland plaats en ondanks dat het erop leek dat er geen uitzaaiingen waren, bleek dit in oktober 2010 toch het geval. Begin 2011 was mijn PSA weer toegenomen. In mei was deze dusdanig hoog dat behandeling noodzakelijk was. In het begin slikte ik pillen die de hormoonproductie snel de nek omdraaiden. Vervolgens startte ik met een Lucrin-injectie die ik vanaf toen elke drie maanden zou ontvangen. De Lucrin hielp om de productie van het hormoon testosteron blijvend stil te leggen. Deze medicatie heeft me zo’n acht jaar geholpen. De gevolgen van deze ziekte en de hormoonbehandeling zijn niet leuk. Mijn libido is helemaal weg. En dat is raar. Dat blijft lastig.

Na acht jaar bleek ik ‘medicijnresistent’, ofwel: de medicijnen hielpen niet meer. In overleg met de internist-oncoloog startte ik daarom met chemotherapie. De eerste paar chemo’s kon ik best handelen, maar de zesde en zevende; daar had ik moeite mee. Mijn nagels werden slecht en ik had last van tintelingen in mijn vingers. Omdat de behandeling wel in verhouding met je algehele welbevinden moet zijn, werden de latere chemo’s in zwaarte wat minder en de laatste heb ik niet meer gehad. Het had effect gehad; mijn PSA was 2, maar… stapje bij beetje nam het weer toe. Begin 2020 heb ik een PET-scan gehad waaruit bleek dat de kanker wel in mijn botten zit, maar niet in mijn organen. Vanaf nu is het belangrijk om te blijven kijken wat er voor mij werkt. Wil ik nog meedoen aan een nieuwe behandeling? Kan ik meedoen aan onderzoek? Ik bekijk het dag voor dag en doe dat in overleg met mijn internist-oncoloog. Maar, laat één ding duidelijk zijn, ik ben hier nog helemaal niet klaar. Samen met mijn vrouw verhuisde ik in 2017 van Naarden naar Nieuw Weerdinge. We genieten hier dagelijks in ons heerlijke woonboerderijtje. We genieten van de natuur, dieren en omgeving, maar bovenal van elkaar. En zolang dat kan, blijven we dat doen!

Over Prostaatcentrum Noord-Nederland
Sinds mijn verhuizing naar het Noorden ben ik onder behandeling bij een van de ziekenhuizen van Prostaatcentrum Noord-Nederland. Op dit moment ben ik onder controle van de internist-oncoloog. Ik ervaar de wijze van bejegening als erg prettig. Mijn internist-oncoloog is een echt mensen-mens en geeft me de steun, behandeling en het advies dat ik nodig heb.

In april 2022 is Ruud overleden. Het was zijn wens om zijn verhaal te blijven delen.