Persbericht Els Borst-gesprek MZH
Gepubliceerd op:
Evaluatie Els Borst-gesprek
November is ‘Movember’, dé prostaatkankermaand. Movember staat voor Moustache-November, een campagne in november om aandacht te vragen voor de gezondheid van de man. De medewerkers van de polikliniek urologie van het Martini Ziekenhuis in Groningen besteden hier ieder jaar aandacht aan. Dit jaar organiseerden zij in samenwerking met de samenwerkende kankerpatiëntenorganisaties (NFK) en de Prostaatkankerstichting een Els Borst-gesprek. Deze methode is vernoemd naar de initiatiefneemster en toenmalig voorzitter van de NFK, Els Borst. Het gesprek is erop gericht om zorgverleners en kankerpatiënten waarmee zij geen behandelrelatie hebben met elkaar in gesprek te laten gaan om zo de zorg rondom kanker te verbeteren.
Het Els Borst gesprek 8 november 2023 in het Martini Ziekenhuis Groningen
Bij het gesprek waren vier mannen met prostaatkanker aanwezig en acht zorgverleners van het multidisciplinaire prostaatkanker behandelteam (uroloog, radiotherapeut, oncoloog, radioloog, nucleair geneeskundige, verpleegkundig specialist en casemanager). Het thema was ‘samen beslissen’. Ervaringen stonden centraal: Hoe ervaren patiënten en zorgverleners de communicatie? Wat gaat goed, maar ook wat kan beter? Het gesprek was positief, prettig en openhartig. Een arts gaf aan: “Ik dacht dat ik alles al behoorlijk goed deed, maar nu denk dat ik meer aandacht moet hebben voor de naasten (familie, vrienden, partner) van de patiënt”.
Wanneer je kanker hebt, neem je in korte tijd moeilijke beslissingen die directe gevolgen hebben voor je leven op korte en lange termijn. Je bespreekt je situatie en voorkeuren samen met je arts. Zo beslis je sámen wat het beste past. Kwaliteit van leven is niet voor iedereen hetzelfde. Wat het betekent voor iedere unieke patiënt kan alleen duidelijk worden door vragen te stellen en te luisteren. Soms vult een zorgverlener het zelf in, terwijl dat niet overeenkomt met het beeld van de patiënt. Hieruit blijkt het belang van ‘Samen Beslissen’. Een patiënt benoemde dat als volgt: “Het belangrijkste vond ik het feit dat ik een keuze kreeg. Ik had eerder meegemaakt dat daar geen oog voor was. Als je voelt dat er begrip en respect is, kan je de dingen inbrengen die voor jou persoonlijk belangrijk zijn”.
Concluderend kunnen we zeggen dat de zorgverleners al volop aandacht hebben voor het doorlopen van het proces van samen beslissen en daarop hun zorgverlening inrichten. Naar aanleiding van deze bijeenkomst zal er meer aandacht worden besteed aan het volgende: Hoe zorgen we dat we nog meer aandacht hebben voor de naasten van patiënten? Hoe zorgen we dat patiënten als hun behandeltraject is afgerond niet in een zwart gat vallen? Op welke manier kunnen we hen attenderen op de praatgroepen die bestaan voor mannen met prostaatkanker, georganiseerd vanuit de prostaatkankerstichting?
Een goed gesprek is de basis van goede zorg en daarvan zijn de zorgverleners zich nóg meer bewust geworden. We kijken positief terug op dit Els Borst-gesprek.